He´s just not that into you!

Í dag á ég afmæli, og jú jú mér finnst bara fínt að vera 32 ára. Ég er hætt við að þykjast vera 27 ára, þegar ég hugsa um það þá er það e.t.v. pínu kjánalegt að ljúga til um aldur.

Þrátt fyrir að ég héldi ekki uppá afmælið mitt fékk ég samt nokkrar hressar konur og einn mann, sem var líka hress, í heimsókn. Magga h(in/hugrún) gaf mér fótakrem og bókina he´s just not that into you í afmælisgjöf. Ef ég væri ekki svona hress, eins og ég er í dag, hefði ég kannski farið að velta því eitthvað fyrir mér af hverju hún væri að gefa mér þessa bók, og jafnvel spurt hana hvað hún væri að meina, og hver ætti svo sem ekki að vera that into me, og jafnvel neitað að rétta henni rjómann. En nei ekkert svoleiðis, ég bara las bókina og fannst hún nokkuð fyndin. Ég hefði haft gott af því að lesa þessa bók fyrir rúmlega 9 mánuðum síðan.

Það er m.a. talað um það í þessari bók að konur eigi aldrei að hringja í karlmenn til þess að bjóða þeim á date. Þetta hljómar pínu kjánalega í mín femínísku eyru. Ég hef oftar en einu sinni hringt í gaur sem mig langaði að kynnast (eða bara hitta) með fínum árangri. Eða fínum árangri, þeir eru reyndar ekki kærastar mínir í dag. Ég reyndar efast um að það væri eitthvað öðruvísi ef ég hefði ekki hringt, jú þá hefði ég aldrei kynnst viðkomandi. En væri það endilega eitthvað betra? Ég veit ekki. Get ég farið fram á jafnrétti á einum vettvangi en ekki öðrum? Kannski að þetta hafi ekkert með jafnrétti að gera, kannski frekar með eðlishvöt kynjanna? Eða bara gamla góða félagsmótunin? Allavega í dag er mér nokk sama hvernig þessu er háttað, ég bara brosi og bíð við símann, eða ekki.