Hjónabandið
Ég hitti Beggu, Gunný og Maríu P. í mat í dag. Það er alltaf hressandi að hitta hressar konur, og þær voru jú hressar eins og venjulega. Mér fannst þær hressar alveg þangað til að þær komu með mjög svo harðann pólitískan áróður. Þá þurfti ég líka að fara að sinna öðru þannig að þetta var allt í fína lagi. Þrátt fyrir að mér finnist þær stundum vera frekar þröngsýnar þá þykir mér alveg jafn vænt um þær. Það er líka af því að ég er svo andlega þroskuð.
Begga var að segja okkur frá Dr. Phil þætti sem að hún sá um daginn þar sem að ungar amerískar konur sögðu frá því að þær vildu ekkert meira en að gifta sig, að þær upplifðu sig aðeins sem hálfar manneskjur ef að þær væru ógiftar komnar á þrítugsaldurinn. Já svona getur viðhorf fólks verið skrítið. Ætli íslenskar konur séu mjög ólíkar þeim amerísku að þessu leyti, kannski ekki eins ýktar. Þetta viðhorf kemur mér svo sem ekkert á óvart þar sem að allar þessar rómantísku amerísku bíómyndir ganga út á brúðkaup. Oftar en ekki er sú mynd dregin upp að konur, sem vilja einmitt ekkert heitara en að giftast, séu að reyna að draga einhvern gaur upp altarinu. Karlarnir, sem vilja vera piparsveinar sem lengst, láta stundum til leiðast eftir mikinn þrýsting frá kærustunni. Um daginn heyrði ég ungann mann segja frá því hvað hann var góður við unnustu sína þegar að hann settist niður með henni til að skoða tímarit sem að fjallar um brúðkaup.
Er þetta kannski bara svona einfald; konur hafa áhuga á brúðkaupum en karlar á klámi?
En svona í alvörunni hver græðir meira á því að ganga í hjónaband? Það er nú bara þannig að rannsóknir sem að hafa verið gerðar á streitu fólks leiða í ljós, bæði í Bandaríkjunum og hér á Íslandi, að þeir hópar sem að upplifa mesta streitu í sínu lífi eru giftar konur og ógiftir karlar. Það er meðal annars fjallað um þetta í skemmtilegri bók eftir Jessie Bernand sem að heitir The Future of Marriage og í mastersritgerð eftir Gyðu Margréti.
Jæja ég þarf nú að fara að snúa mér að alvöru lífsins, sem eru vísindaheimspekilegar forsendur kenninga í félagsfræði.
Ég var í raun bara að blogga svo að Allý myndi hætta við að henda mér út af tengla listanum sínum.
Begga var að segja okkur frá Dr. Phil þætti sem að hún sá um daginn þar sem að ungar amerískar konur sögðu frá því að þær vildu ekkert meira en að gifta sig, að þær upplifðu sig aðeins sem hálfar manneskjur ef að þær væru ógiftar komnar á þrítugsaldurinn. Já svona getur viðhorf fólks verið skrítið. Ætli íslenskar konur séu mjög ólíkar þeim amerísku að þessu leyti, kannski ekki eins ýktar. Þetta viðhorf kemur mér svo sem ekkert á óvart þar sem að allar þessar rómantísku amerísku bíómyndir ganga út á brúðkaup. Oftar en ekki er sú mynd dregin upp að konur, sem vilja einmitt ekkert heitara en að giftast, séu að reyna að draga einhvern gaur upp altarinu. Karlarnir, sem vilja vera piparsveinar sem lengst, láta stundum til leiðast eftir mikinn þrýsting frá kærustunni. Um daginn heyrði ég ungann mann segja frá því hvað hann var góður við unnustu sína þegar að hann settist niður með henni til að skoða tímarit sem að fjallar um brúðkaup.
Er þetta kannski bara svona einfald; konur hafa áhuga á brúðkaupum en karlar á klámi?
En svona í alvörunni hver græðir meira á því að ganga í hjónaband? Það er nú bara þannig að rannsóknir sem að hafa verið gerðar á streitu fólks leiða í ljós, bæði í Bandaríkjunum og hér á Íslandi, að þeir hópar sem að upplifa mesta streitu í sínu lífi eru giftar konur og ógiftir karlar. Það er meðal annars fjallað um þetta í skemmtilegri bók eftir Jessie Bernand sem að heitir The Future of Marriage og í mastersritgerð eftir Gyðu Margréti.
Jæja ég þarf nú að fara að snúa mér að alvöru lífsins, sem eru vísindaheimspekilegar forsendur kenninga í félagsfræði.
Ég var í raun bara að blogga svo að Allý myndi hætta við að henda mér út af tengla listanum sínum.
<< Home